Foto’s: Suegraphy
Het is een heerlijke zaterdagochtend in de maand juli. Ik rijd naar een dorp verder op.
Vaak maak ik met mijn DAF 33 een langere rit naar een leuk coffee event, maar vandaag is het praktisch in mijn achtertuin. Wederom heb ik vandaag mijn junior barista en DAF liefhebber Simon met me mee op pad. Aangezien we tijdens een huwelijk, koffie- en theeservice mogen bereiden bij een familie die DAF ook zeer aan het hart gaat, rijdt mijn assistent in zijn eigen Daffodil uit 1965 naar de locatie. Vandaag lijkt de hemel wel een canvas. De lucht is voor het merendeel blauw met her en der een wolk. Het lijkt net of dat die er in zijn getekend. Waarschijnlijk is het een onderdeel van deze dag want er staat een prachtig sprookjeshuwelijk op het programma voor vandaag.
Ik rijd langzaam het bospad op. Van nature een automatische reactie als je met een classic car een onverhard pad oprijdt. Maar vandaag rijd ik ook stapvoets omdat ik geen millimeter van de prachtige natuur wil missen. Ik kijk mijn ogen uit. Mijn hoofd maakt een ritmische beweging van links naar rechts, en heen en weer zodat ik het bospad voor me goed in me opneem. Wat is het hier mooi zeg. Het geroezemoes van het openbare leven verdwijnt achter me alsof de doorgaande weg, die ik net ben afgeslagen, nooit bestaan heeft. Momenteel hoor ik alleen maar de motor van mijn DAF en die van mijn collega. Er lijkt geen eind te komen aan het bospad, we slingeren onder loof- en naaldbomen door en aan onze rechterhand doemt een meer op. Jammer genoeg komen we niet dicht genoeg bij om de schittering van de zon erin op te vangen. Maar wat we nu nog niet weten is dat we later op de dag een fantastisch uitzicht over het meer krijgen te zien. Een soort cadeautje op het einde van de dag.
Voor ons, in de verte, lijkt zich een open plek te vormen met in het midden van die plek een paar bomen. Zien we dat nu goed? Het klinkt misschien gek, maar toch knipper je een paar keer automatisch met je ogen. Ongeduldig trap ik het pedaal van mijn DAF wat dieper in, alsof dat ook maar iets uitmaakt, want deze dag staat in het teken van vertragen. Die paar seconden, waarop de DAF versneld, omdat ik op het gaspedaal druk, maakt natuurlijk niks uit. Mijn nieuwsgierigheid zorgt voor de opwinding. Bij de open plek laat ik de mobiele espressobar tot stilstand komen. Ik zet de motor uit en zwaai het portier open. Ik stap uit. Ik hoor alleen maar vogels fluiten en de geur van de natuur vult mijn neusgaten. Alsof ik mijn neus in een pas geopend potje potpourri steek. Maar dan zonder die chemische aroma’s. Ik blijf naast mijn DAF staan en ik kijk voor me uit.
Midden op de open plek op het landgoed staan een paar bomen met een lange ingedekte tafel ernaast. Het Damast tafellaken danst vrolijk mee met de heerlijke zomerbries die er waait. Er is verder helemaal niks en helemaal niemand. Wat een bijzonder moment. De stilte wordt bruut verstoord door de groet van de weddingplanner die van achteren blijkt te komen en ik moet moeite doen om mijn blik van de tafel te wenden. Ik ontwaak uit mijn dagdroom. Tenslotte ben ik op deze plek om de lekkerste koffie van Eindhoven en zijn omgeving te verzorgen. Met andere woorden… er is werk aan de winkel. We nemen de dag even door met de weddingplanner, bepalen samen de plek voor de mobiele espressobar en stemmen af hoe laat ik voor de tweede keer die dag op het toneel zal verschijnen.
Ik duw de aanhanger, waar het geluidsarm aggregaat in staat, 50 meter verderop, uit de windrichting. Ik start hem en het licht gezoem is amper bij de espressobar waarneembaar. In een zwierig tempo bouwen we samen de bar op. Deze plek midden in de natuur vraagt om tongstrelende espresso’s en laten we daar nu net zelf enorm zin in hebben. Het bruidspaar arriveert in de bruidsauto. In tegenstelling tot wat ik deze ochtend deed, loopt de bruidegom bij het zien van de Daffodil niet naar de perfect ingerichte tafel maar naar de DAF. Hij bekijkt hem goed en neemt even plaats achter het stuur.
Inmiddels zijn alle gasten gearriveerd en na het aanschouwen van het prachtige decor waarin de lunch genuttigd wordt, nemen ze plaats aan de tafel. Het fotografen echtpaar en het personeel van Dafeine zijn de enige extra personen die tijdens deze zomerlunch aanwezig zijn. De gasten bedienen zich zelf. Dit zorgt voor een extra intieme sfeer. Het geritsel van het bestek en het klinken van de glazen vormen samen met de geluiden uit de natuur een prachtig concert. Het lijkt wel alsof we in een sprookje terecht zijn gekomen.
Voor het nuttigen van de lunch wordt de tijd genomen. De uren verstrijken en de zon komt hoger aan de hemel te staan. Het wordt tijd dat de gasten zich opmaken voor de ceremonie. Langzaam verlaten ze de open vlakte en wij krijgen de tijd om de espressobar schoon te maken en af te breken. De tafel laat zien dat de cappuccino’s en het eten heerlijk gesmaakt heeft.
In het begin van de avond melden we ons voor de tweede keer bij de weddingplanner.
Het bruidspaar met gasten heeft zich verplaatst naar de andere kant van het landgoed. Een sfeervolle tent staat in de buurt van het meer. Bij dat zelfde meer is het huwelijk deze middag voltrokken. Wat een mooi plaatje!
Wederom bouwen we in een zwierig tempo de buiten espressobar op. Omdat het vanavond laat gaat worden hebben we sfeer verlichting meegenomen om de Eindhovense koffiebar mooi uit te lichten.
De eerste gasten die behoefte hebben aan een romige cappuccino melden zich bij de koffiebar.
Langzaam gaat de zon onder in het Brabantse landschap. De blauwe ledverlichting in de DAF bestel zorgt voor aantrekkingskracht voor de gasten, die nieuwsgierig een blik werpen door de raampje van Dafeine.
Eerlijk gezegd willen we nog helemaal niet naar huis, het liefst bleven we nog veel langer op deze prachtige plek, maar ook aan deze sprookjesachtige dag komt een einde. Dank je wel Kamile & Tim, dat we getuigen mochten zijn van jullie fantastische bruiloft!
link
Foto’s: Suegraphy