In de zomer van 2019 reisde ik af naar de Narino regio in het zuiden van Colombia. Ik kwam uiteindelijk terecht op de koffieplantage van Efrain en Juan Pablo Lasso Argote in het dorp Genova. Voordat ik daar aan kwam verbleef ik een week op een coffeefarm in Salento. Ik sloot mij aan bij de andere toeristen om ook vanuit die zijde het koffieverhaal te horen. Ik wilde zelf ervaren of de verhalen die aan toeristen vertelt worden gelijk zijn aan de verhalen die ik verneem van vakgenoten. Ik kwam tot de ontdekking, dat die verschillen er zeker zijn.
Na een lange dag reizen vanuit Chili kom ik via Armenia in een jeep aan bij finca ‘El Ocaso’ in het toeristische plaatsje Salento. Ik heb een week de tijd in Salento voordat ik uiteindelijk naar het dorpje Genova in de Narino regio reis. Bij aankomst op de plantage, waar ik ook 7 nachten verblijf, voelt het meteen aan als vakantie. In de jeep rijden ook een aantal Nederlandse jongens mee. Zij zullen deelnemen aan een rondleiding op dezelfde plantage als waar ik slaap. Je komt die Hollanders ook overal tegen.
Op de plantage verblijf ik in de ‘Borbon kamer’. Het grotendeel van de 7 dagen zal ik alleen aan het ontbijt zitten. Fantastisch om alleen op een koffie plantage te slapen. Nou ja alleen, de huishond waakt gelukkig s ’nachts over mij. Om 18.00 uur gaat al het personeel naar huis, en wat dan overblijft zijn slechts de geluiden van de natuur.
Ik ga op zoek naar koffie, geheel op mijn eigen manier. Regelmatig sluit ik aan bij een tour op een plantage in de regio. Ik zal het koffie verhaal steeds op verschillende wijze uitgelegd krijgen. Weliswaar allemaal net iets anders vertelt maar in de kern komt het op hetzelfde neer. De vragen die ik stel over de reguliere prijzen van de grote koffiemerken in Europa, en dan terug vertaalt naar het salaris van de koffiebesplukker of boeren worden niet beantwoord. Of deze worden afgedaan met het antwoord dat niet het salaris de oorzaak is maar de pittige arbeidsomstandigheden voor het gebrek aan arbeidskrachten. Regelmatig word ik aangekeken met zo’n blik van; ‘waarom wil je dat weten’. Al snel stond ik in de buurt bekend als die rare kale Europeaan. Ook omdat normaal gesproken er nooit toeristen een hele week op een plantage verblijven.
Ik trek met mijn camera het prachtige berglandschap in om op zoek te gaan naar de verschillende rijpingsstadia van de koffiebes. Op een plantage zou je op één en het zelfde moment bloesem, een groene bes, een rijpe bes en een overrijpe koffiebes kunnen aantreffen. Dit als gevolg van de luchtvochtigheid. Hierdoor kan de koffieplant meerdere malen per jaar bloeien. Dit maakt tevens het oogsten van de bessen tot een arbeidsintensief proces. Alleen de rijpe, meestal rode, glanzende en stevige vruchten moeten geplukt worden. Vandaar dat de koffiestruiken gedurende het oogst seizoen verschillende keren nagelopen moeten worden voor controle om te zien of er rijpe bessen aan zitten.
Op een grote plantage waarbij machinaal geoogst word gelden hele ander regels. De machine schudt aan de struik en vangt alle vruchten op, zowel rijp als niet rijp. Een efficiënt proces gericht op de massa, maar niet gericht op kwaliteit. Later in mijn reis, op de plantage van Efrain en Juan Pablo Lasso Argote van Argote specialty coffee wordt mijn vraag beantwoord. Ik zal dan weten wat er gedaan wordt met die overrijpe en groene bessen die tijdens het productie proces, de zogeheten ‘floaters’, er tussen uit worden gehaald. En het antwoord blijkt zo voor de hand te liggen…..Ik struin tussen de koffiestuiken, zowel bij ‘El Ocaso’ als bij de plantage in de buurt om de verschillende stadia te fotograferen.
Op Finca (boerderij genoemd) El Ocaso neem ik deel aan een koffie tour. Het hele proces tot aan het branden van koffie wordt zichtbaar gemaakt. Dat is uniek voor deze regio. Overigens wordt de koffie die wij in Europa drinken niet in het land van herkomst gebrand. Dit omdat de gebrande koffie korter houdbaar is dan green coffee. Echter is er een 2de reden om dit zo te doen want groene koffie is een grondstof, geroosterde koffie is dat niet en zorgt voor een andere handel. Mijn aandacht gaat vooral uit naar de ‘nursery’ of wel de kraamkamer. Ik weet wat ‘matches’ zijn maar ik had het kleine plantje natuurlijk nog nooit in het echt gezien. Ook de ‘chapolas’ de spaanse naam voor het stadium na ‘matches’ vond ik fantastisch om te zien. Hieruit begint het groei proces. De reis die dit plantje maakt om na ongeveer 3 jaar zijn eerste oogst te geven is fascinerend.
En dat avontuur om uiteindelijk die heerlijke koffiebonen te produceren is een reis die niet zonder risico’s is. De koffieplant kan te maken krijgen met defects, schimmels die de planten aantasten, of een beestje die in de koffiebes kruipt om vervolgens de groene boon aan te vreten. Ja… Leaf Rust, Roya en de Berry Borer zijn bedreigingen voor de koffie struik. Alle drie de defects heb ik met eigen ogen gezien. De koffieboorkever is een kleine kever afkomstig uit Afrika en is een van de meest schadelijke plagen voor koffiegewassen over de hele wereld. Over deze ook wel broca genoemde plaaggeest leer ik nog veel meer van Efrain Lasso Argote. Maar daarover meer in 1 van mijn volgende blogs.
